Af en toe lijkt het me niet eens zo erg om in het verleden te leven. Op dit moment gaat onze kennis zo ver dat we binnen een dag overal op de wereld kunnen zijn. Daarnaast hebben we elk plekje op aarde ontdekt, elke mythe achterhaald en ook in de ruimte blijken in de verste verte geen marsmannetjes in de buurt te zitten. Vroeger was dit wel even anders, toen geloofden we nog in heksen en magie. We leefden voor een deel in een wereld van fantasie waarbij onwerkelijke dingen mogelijk bleken. Een mooi voorbeeld waren de verhalen die indianen elkaar en vreemde bezoekers zoals bijvoorbeeld de Spanjaarden vertelden.

Een van die verhalen was het verhaal van de bron der eeuwige jeugd. Juan de Ponche toen der tijd gouverneur van het altijd zonnige Puerto Rico hoorde het verhaal van een van de stamhoofden. Hij was er heilig van overtuigd dat dit verhaal waar was. Hij besloot zijn goedbetaalde baan op te zeggen en op avontuur te gaan. Hij heeft echter nooit de bron kunnen ontdekken. Wel ontdekte hij andere eilanden en was hij zelfs de eerste Europeaan op grondgebied van de VS. Hij ontdekte namelijk Florida, maar dit bleek ook zijn einde te zijn, hij werd neergeschoten door de inheemse bevolking. Wel zijn er tegenwoordig andere manieren om onze jeugd terug te krijgen zoals bijvoorbeeld een liquid facelift. Ook bestaan er tegenwoordig allerlei manieren voor grotere lippen en kunnen we onze lippen vergroten door slim gebruik te maken van fillers zoals bijvoorbeeld hyaluronzuur.

El dorado is een andere legende waarbij Spanjaarden gulzig zochten naar verloren goud. Het verhaal ging dat er een stad bestond ergens in het huidge venezuela die volledig van goud was gemaakt. De stad was echter net zoals Atlantis verdronken en verdwenen. Complete meren zijn er voor leeggepompt er is echter nooit bewijs gevonden dat de stad uberhaupt zou hebben bestaan. Wel is ook dit verhaal en vele andere indianenverhalen een bron van inspiratie geweest voor filmmakers over de hele wereld.